Βήματα.

Σε βλέπω.

Έχει χρόνια να ειδωθούμε, αλλά σε βλέπω.
Σε φαντάζομαι πως θα είσαι τώρα, με τις αλλαγές των καιρών και των χρωμάτων σου.
Σε ντύνω με ότι θυμάμαι να φορούσες, το άρωμα σου που ποτέ δεν ξεπέρασα, το μειδίαμα ανάμεικτο με απογοήτευση που σου άφησα ανάμνηση.
Και σε παίρνω παρέα μου, σε μπαράκια που πήγαμε μαζί, στο πάρκο που συχνάζαμε, σε εκείνη την μαγική παραλία, στον καναπέ, στο κρεβάτι.

Σε βλέπω κι αλλού, σε μέρη που ποτέ δεν υπήρξες!
Σε βάζω εκεί, σε φαντάζομαι πως θα συμπεριφερόσουν και τι θα έλεγες.
Κάποιες φορές είναι πραγματικά αστείο, με την γλυκεία αμηχανία που σε διακατέχει, που σε διακατείχε, και την μάτσο στάση που φορούσες για να με κάνεις να γελάσω!
Να γελάσεις με τα χαζά που με διασκεδάζουν!

Σε βλέπω και σε τόπους που δεν πρέπει.
Σε πρόσωπα που δεν είναι εσύ.
Σε αυτά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου αλλά δεν ξέρω σε ποια γλώσσα να σου μιλήσω.
Στις θύμισες, όταν τους επιτρέπω να με κατακλύουν. Και τότε είσαι παντού και είσαι το μόνο που βλέπω.

Πως να προχωρήσω μπροστά, όταν βλέπω πίσω.
Και χάνω τα βήματα μου.
Και χάνομαι.

Να χαθώ στα βήματά σου,

Να χαθώ, όπως δεν μ'έμαθες ποτέ μου να χαθώ.